Sunday, November 30, 2014

ഗൌരിക്കുട്ടി...

പണ്ടൊക്കെ ചെറിയ കുട്ടിയായിരിക്കുമ്പോള്‍ ചേച്ചിമാരുടെ കൂടെ ഷോപ്പിംഗ്‌നു പോവാന്‍ ഇഷ്ടായിരുന്നു... ഇടക്കിടക്ക് രസ്ന ഒക്കെ കൊണ്ട് കൊണ്ടുതരുന്നത് കൊണ്ട്... കുറച്ചൂടെ വലുതായപ്പോള്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചു കൂടെ കൊണ്ട് പോവാന്‍ തുടങ്ങി. ചേച്ചിമാരുടെ സുരക്ഷ ഏറ്റെടുത്ത് മുന്നില്‍ നടക്കാന്‍ ഒരാള്‍ എന്നായിരുന്നു അന്നത്തെ എന്‍റെ ചിന്ത... പിന്നേം കുറേകൂടെ വലുതായപ്പോള്‍ പിടിച്ചു വലിച്ചു കൊണ്ട് പോവാന്‍ തുടങ്ങി... അപ്പൊ മനസ്സിലായി ചുരിദാറും സാരിയും ഒക്കെ വലിച്ചു വാരി ഇട്ടു അതിനിടയിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു ഇറങ്ങി കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ... എന്‍റെ സാറേ... ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും കാണാന്‍ കഴിയില്ലാ.... പെറ്റിട്ട മക്കളെ പോലും.... അങ്ങനെ ഉള്ള മക്കളെ നോക്കല്‍ ആണ് എന്‍റെ പണി.

അതൊരു പ്രത്യേക കാഴ്ച്ച ആണ്...

“ആ മഞ്ഞ എടുത്തേ... ആ മഞ്ഞ അല്ല മറ്റേ മഞ്ഞ... ആ അത് തന്നെ...”

പാവം സേല്‍സ് ഗേള്‍ കഷ്ടപ്പെട്ട് മുകളിലും താഴെയും ഉള്ളതൊന്നും വീഴാതെ അത് വലിച്ചു പുറത്തിട്ടു കവറില്‍ നിന്ന് വലിച്ചെടുക്കുമ്പോള്‍ കേള്‍ക്കാം...

“വേണ്ട... മറ്റേ മഞ്ഞ എടുത്തേ...”

ആ മറ്റേ മഞ്ഞ എടുത്തു കൊടുത്താല്‍ ഇവര്‍ക്ക് ഒരു നൂറു കുറ്റം കാണും... കൈക്ക് നീളമില്ല... അര ഇറുക്കം ആയിരിക്കും... കല്യാണ പന്തല്‍ പോലെ ഉണ്ട് ഡിസൈന്‍... ഇതെല്ലാം കേട്ട് പാവം സേല്‍സ് ഗേള്‍ ഇങ്ങനെ എല്ലാരുടെം മുഖത്ത് മാറി മാറി നോക്കും... കുറ്റം മൊത്തം കേട്ട് കഴിഞ്ഞാല്‍ ഉടനെ അടുത്ത ചോദ്യം വരും

“ആ ഗ്രേ ഒന്നെടുക്കാമോ?”

എടുക്കലും ഉത്തരം വരും... കിലുക്കം രേവതി സ്റ്റൈല്‍...

“അയ്യേ... വേണ്ട...!!! ആ സ്കൈ ബ്ലൂ ഒന്നെടുത്തെ...”

സ്കൈ ബ്ലൂ ചുരിദാര്‍ എടുത്ത് നാല് കുടയല്‍ ഉണ്ട് സേല്‍സ് ഗേള്‍... നിന്നെയൊക്കെ കയ്യിലൊന്നു കിട്ടിയാല്‍ ഇങ്ങനെ കുടഞ്ഞു തരാമെടി എന്നാണ് അതിന്‍റെ അര്‍ഥം... അതിവര്‍ക്ക് മനസ്സിലാവില്ല... എന്നിട്ട് ദേഹത്ത് വെച്ച് നോക്കും... ഹൊ ഇതെങ്കിലും ഇഷ്ടപ്പെട്ടല്ലോ എന്ന മുഖഭാവം ആയിരിക്കും സേല്‍സ് ഗേള്‍ന്... അത് ഇവരുടെ വായില്‍ നിന്നും കേള്‍ക്കാന്‍ തലയും ചരിച്ചു കാത്തു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആയിരിക്കും അനിയത്തിയുടെ കമെന്റ് വരുക...

“എന്തോ പോലേണ്ടു ലേ ചേച്ചീ...”

അപ്പൊ ചേച്ചീടെ മറുപടി...

“അദന്നെ...”

അങ്ങനെ ഒരു അമ്പതു ചുരിദാര്‍ വലിച്ചിട്ടു കഴിഞ്ഞാല്‍ തളര്‍ന്നു ഒരു ഇരിപ്പുണ്ട്.... കൂടെ ഒരു കമെന്റും...

“ഇവിടെ പണ്ടത്തെ പോലെ നല്ല കളക്ഷന്‍ ഒന്നും ഇല്ലലെ ചേച്ചീ...”

അത് സേല്‍സ് ഗേള്‍ കേള്‍ക്കണം എന്ന് നിര്‍ബന്ധം ആണ്... ആ മിനിമം സൌണ്ട് എന്തായാലും ആ ചോദ്യത്തിനുണ്ടാവും...

“ചുരിദാര്‍ ഒന്നും ഇഷ്ടായില്ലെങ്കില്‍ സാരി നോക്കാം മാഡം... ബ്രൈഡല്‍ കളക്ഷന്‍സില്‍ നല്ല സാരികള്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്...”

കല്യാണം കഴിഞ്ഞു... മക്കളായി... എന്നത് പോലും ചിന്തിക്കാതെ അങ്ങോട്ടോടും... കൂടെ ഞാനും...

അങ്ങനെ കല്യാണ സാരികള്‍ വലിച്ചു വാരി ഇടുമ്പോള്‍ കുറ്റം പറയുന്നതിന്റെ കൂട്ടത്തില്‍ ഞാന്‍ ചുറ്റ്വട്ടത്തില്ലേ എന്നൊരു അന്വേഷണം ഉണ്ട്... സെകണ്ടിന്റെ പത്തിലൊന്ന് സമയമേ എടുക്കു ആ കഴുത്ത് വെട്ടിക്കലിനു... സഹികെട്ട് അവസാനം അവരുടെ അടുത്ത് പോയി ചോദിക്കും...

“അല്ല നിങ്ങള്‍ ചുരിദാര്‍ വാങ്ങാനല്ലേ വന്നത്? പിന്നെന്തിനാ സാരി വലിച്ചിടുന്നത്...”

“ചുരിദാര്‍ നല്ലതൊന്നും ഇല്ല... അതോണ്ടാ സാരി നോക്കുന്നത്...”

“എന്നിട്ട് സാരി വാങ്ങുന്നുണ്ടോ”

“ഇല്ലാ...”

“ഏ? പിന്നെന്തിനാ ഇങ്ങനെ വലിച്ചു വാരി ഇട്ടു സമയം കളയുന്നത്? വേറെ ഷോപ്പില്‍ പോയ്ക്കൂടെ?”

“നല്ല മോനല്ലേ പോയി ഇരിയെടാ... ഒരു അര മണിക്കൂര്‍...”

“അര മണിക്കൂറോ... ഇപ്പ എറങ്ങണം...”

“നീ നോക്കിക്കോ നീ കെട്ടുന്ന പെണ്ണ് ഞങ്ങളെക്കാള്‍ കഷ്ടമായിരിക്കും... ഈശ്വരാ ഇവന് ടെക്സ്ടൈല്‍സ് നിന്നും ഇറങ്ങാത്ത ഒരു പെണ്ണിനെ കിട്ടണേ...”

“വേണ്ട... വേണ്ട... വേണ്ട... ഞാന്‍ ഇരുന്നോളാം... പ്രാകരുത് പ്ലീസ്‌...”

“ഈ സാരി എങ്ങനെയുണ്ട്?”

എന്നോടാണ്... ഈ ചോദ്യം സേല്‍സ് ഗേള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ വേണ്ടി ആണ്... ഞങ്ങള്‍ വെറുതെ വലിച്ചു വാരി ഇടുകയല്ല... വാങ്ങാന്‍ തന്നെ ആണ്... എന്നാണു ഈ ചോദ്യം കൊണ്ട് സേല്‍സ് ഗേള്‍ മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കണ്ടത്...

“നന്നായി ചേരുന്നുണ്ട്... നല്ല ഡിസൈന്‍... വിലയും കുറവാണല്ലോ... 5000 രൂപ... എടുത്തോ... നിങ്ങളുടെ കളറിനു ചേരും... നല്ല ഭംഗി ഉണ്ട്...”

അപ്പൊ തന്നെ കണ്ണുരുട്ടി എനിക്ക് മാത്രം കേള്‍ക്കാന്‍ പാകത്തിന് പറയും...

“പോയിരിയെടാ അവിടെ...”

അങ്ങനെ ഇട്ടിട്ട് പോവാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ... കയ്യില് ഗൌരി ഉണ്ട്... പെണ്‍കുട്ടി ആണെങ്കില്‍ വെറുതെ ഇരിക്കുന്നില്ല... എന്നെ തോണ്ടി... മാന്തി... മൂക്ക് പിടിച്ചു വലിച്ചു ആകെ പരാക്രമം... മടുത്തപ്പോള്‍ എന്‍റെ മടിയില്‍ എണീറ്റു നിന്ന് എന്‍റെ കവിളില്‍ നക്കും... എന്നിട്ട് അവിടെ കൈ കൊണ്ട് തുടയ്ക്കും.... പിന്നെ അടുത്ത കവിളില്‍ നക്കും... തുടയ്ക്കും... നല്ല കളി...

“എന്ത് ഭംഗിയാലെ...”

ഓ... എന്നെയാണോ എന്ന ചോദ്യത്തോടെ ഞാന്‍ തല ചരിച്ചു നോക്കി... രണ്ടു അതി സുന്ദരികളായ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ എന്‍റെ മുന്നില്‍ ഇരിക്കുന്നു... ഞാന്‍ ഗൌരിയെ മറയാക്കി ചുണ്ടൊക്കെ ഒന്ന് കടിച്ചു ചുവപ്പിച്ചു... പ്രായം അതാണെ... ചോര തിളച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇരുപത്തി മൂന്നു... ഒരു പ്രത്യേക നോട്ടം കൊടുത്തു പിള്ളേര്‍ക്ക്... കൂടെ ഒരു ചിരിയും...

“ചിരിക്കുന്നത് നോക്ക്... എന്ത് രസാലെ...”

ഇതെന്താ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഇങ്ങനെ ഒരാങ്കുട്ടിയെ നോക്കി കമന്റ് അടിക്കുമോ? എനിക്ക്  വയ്യ....

“നല്ല ഫ്രോക്ക് അല്ലെ?”

ഫ്രോക്ക്? ഞാന്‍ ജീന്‍സ് അല്ലെ ഇട്ടിരിക്കുന്നത്? ഓ... ഈ പറഞ്ഞതൊക്കെ ഗൌരിയെ ആണ്... ആഹ... വെറുതെ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു... പെട്ടന്ന് എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് ഗൌരി എന്‍റെ മൂക്കില്‍ തൊട്ടു കൊണ്ട്...

“അച്ഛ...”

ഞെട്ടിപ്പോയ ഞാന്‍ ഗൌരിക്ക് കേള്‍ക്കാന്‍ പാകത്തിന്...

“അച്ഛനല്ല... മാമന്‍... മാമന്‍...”

“അച്ഛ... അച്ഛ... അച്ഛ...  അച്ഛ...”

“ഒന്ന് നിര്‍ത്ത് മോളെ, മാനം കളയല്ലേ... ഞാന്‍ മാമനല്ലേ... മാമന്‍... മാമന്‍...”

ഗൌരി എന്നെ കഴുത്തിലൂടെ കെട്ടിപിടിച്ചു വീണ്ടും...

“അച്ഛ...”

“മോളെ നിന്‍റെ അച്ഛന്‍ മനോജന്‍ പി പി... ഞാന്‍ സൂരജ്... നിന്‍റെ മാമന്‍... പറ ഞാനാരാ...”

“മാമം...”

“ഏ...”

“അച്ഛാ...”

മിണ്ടാതിരുന്നു നോക്കാം... ചെലപ്പോ നിര്‍ത്തിക്കോളും... ഞാന്‍ വേറെ എങ്ങോട്ടോ നോക്കി ഇരുന്നു അപ്പോള്‍ ഗൌരി എന്‍റെ മുഖം രണ്ടു കൈ കൊണ്ടും നേരെ പിടിച്ചു...

“അച്ഛ...”

ആ രണ്ടു പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഗൌരിയുടെ കളി കണ്ടു ചിരിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു... അവര്‍ക്ക് പോവാനായപ്പോള്‍ എണീറ്റു... ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു... ഗൌരിയുടെ മുടിയില്‍ തലോടി... എന്നോട്....”

“മോള്‍ക്ക് എത്ര വയസ്സായി?”

ആര്‍ക്കോ വേണ്ടി ഒരു താല്‍പര്യവും ഇല്ലാതെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു...

“ഒന്നര...”

അവര്‍ പോയി... ഞാന്‍ ഗൌരിയെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി... ഗൌരി എന്നെയും... ഇപ്പൊ അവള്‍ക്ക് അച്ഛ വിളിയും ഇല്ല കളിയും ഇല്ല... എന്നെ തന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നു... ഞാന്‍ വീണ്ടും നോക്കി...

“എന്‍റെ മടിയില്‍ കേറി ഇരുന്നിട്ട്... എനിക്കിട്ട് പണിയുന്നോ? കള്ളത്തി.... ഇരിക്കിവിടെ”

ഞാന്‍ എന്‍റെ മടിയില്‍ നിന്നും എടുത്തു എന്‍റെ അടുത്തിരുത്തി... ഞാന്‍ മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു... ഗൌരി എന്നെ പിടിച്ചു എണീറ്റു... എന്‍റെ താടി പിടിച്ചു.... എനിക്ക് ചിരി വരുന്നുണ്ട്...

“മാമാ... മ്പു...”

ഞാന്‍ ഗൌരിയെയും എടുത്ത് എണീറ്റു... ഞാന്‍ ഒന്നൂടെ അവളെ നോക്കി... എന്തായിരിക്കും എന്നെ ഇങ്ങനെ കുടഞ്ഞു ആറിയിടാന്‍ ഈ പൊടിക്ക് തോന്നാന്‍ കാരണം... അപ്പൊ ഗൌരി ഒന്നൂടെ എന്നെ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു...

“മ്പു... മ്പു... മ്പു...”

“ആ തരാം... പോവല്ലേ അങ്ങോട്ട്‌...”

പലതരം പണികള്‍ കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്... ഇത് നല്ല നൈസ് പണി... അതും ഒന്നര വയസ്സുള്ള ഒരു പിടുങ്ങിന്റെ അടുതൂന്ന്‍...


Monday, November 3, 2014

പ്രേതം...

പണ്ട് നാട് ചുറ്റാന്‍ ഭയങ്കരം താല്പര്യം ആയിരുന്നു... ഒരു ഗ്യാപ് കിട്ടിയാല്‍ അപ്പൊ പുറത്തു ചാടും... അങ്ങനെയിരിക്കെ ആണ് കുട്ടേട്ടന്‍ മലപ്പുറം മുണ്ടുപറമ്പില്‍ ഉള്ള അമ്മയുടെ അനിയത്തി ബിന്ദുചെചീടെ വീട്ടില്‍ പോവാം എന്ന് പറഞ്ഞു വന്നത്... വേങ്ങര നിന്നും ഒരു പതിനഞ്ചു കിലോമീറ്റര്‍ കാണും അങ്ങോട്ട്‌... വരികയാണെങ്കില്‍ അവിടെ ഒരു ദിവസം താമസിച്ചു പോവാന്‍ പാകത്തിന് വന്നാ മതി എന്ന് പറഞ്ഞു ബിന്ദുചേച്ചി. പല തവണ ഞാന്‍ അവിടെ പോയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ബിന്ദുചേച്ചിയെ കണ്ടു തിരിച്ചു വരിക മാത്രമേ ഉള്ളു... അവിടെ നിന്നിട്ടില്ല... അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ രണ്ടെണ്ണം കൂടെ അങ്ങോട്ട്‌ വെച്ചുപിടിച്ചു...

അവിടെ ബിന്ദുചേച്ചിയും സേതുഎട്ടനും കണ്ണനും പിന്നെ സേതുഏട്ടന്‍റെ അമ്മയും മാത്രേ ഉള്ളു... പഴയൊരു തറവാട്... ചുറ്റും മരങ്ങള്‍... ഒരു ചെറിയ കുളം... മഴക്കാലത്ത് മാത്രം ഉണ്ടാവുന്ന ഒരു കൈത്തോട്‌... വീടിനോട് ചേര്‍ന്ന് ഒരു കാവ്... ആകപ്പാടെ ഒരു സുഖം ആണ് ആ വരാന്തയില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍...

ഞങ്ങള്‍ അവിടെ എത്തിയപ്പോ ആണ് കുട്ടേട്ടന്‍ കുളത്തെ പറ്റി അറിഞ്ഞത്... എവിടുന്നാണ് ഒരു തോര്‍ത്ത് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത് എന്നറിഞ്ഞില്ല... അടുത്ത സെകണ്ടില്‍ മൂപ്പെര്‍ കുളത്തില്‍... അങ്ങനെ മുങ്ങിക്കുളിയും ഫുഡ്‌ അടിയും തമാശ പറച്ചിലും കണ്ണനെ കളിപ്പിക്കലും ഒക്കെയായി പകല്‍ അങ്ങ് തീര്‍ന്നു... രാത്രിയായി... ഭക്ഷണവും കഴിഞ്ഞു ടീവി കണ്ടു ചുമ്മാ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ബിന്ദുചേച്ചി വന്നു പറഞ്ഞു...

“മുകളില്‍ മുറി റെഡി ആക്കിയിട്ടുണ്ട്... ഉറക്കം വരുന്നെങ്കില്‍ പോയി ഉറങ്ങിക്കോ...”

കേള്‍ക്കണ്ട താമസം ഞങ്ങള്‍ രണ്ടും ചാടി എണീറ്റു... മരത്തിന്‍റെ പടികള്‍... മുകളില്‍ എത്തി ചുറ്റും നോക്കി... മുകളിലെ വരാന്തയിലൂടെ പുറത്തുള്ള മരങ്ങളും കൈത്തോടും റോഡിലെ ഇരുണ്ട വെളിച്ചവും ഒക്കെ കാണാം... പിന്നെ ചീവീടുകളുടെയും മറ്റെതോക്കെയോ പക്ഷികളുടെ കരച്ചിലും... പല തവണ വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും മുകളില്‍ കയറുന്നത് ചുരുക്കം ആണ്.. അതും പകലെ കയറിയിട്ടുള്ളു... ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം നോക്കി...

“ഡാ ചെറിയ ഒരു ഭീകരത ഫീല്‍ ചെയ്യുന്നുണ്ടോ...”

“ഏയ്...”

ഞാന്‍ കുട്ടേട്ടന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി... ഒരു ഉറപ്പില്ലാത്ത മറുപടി കൊടുത്തു...

ഞങ്ങള്‍ മുറിക്കുള്ളിലേക്ക് കയറി... വിശാലമായ അകം... രണ്ടു പേര്‍ക്ക് കിടക്കാനുള്ള കട്ടില്‍... നല്ല ഭംഗിയായി വിരിച്ചിരിക്കുന്നു... രണ്ടു പുതപ്പ്... അരികത്തുള്ള മേശയില്‍ കുടിക്കാന്‍ വെള്ളം ഗ്ലാസ്‌... പുറത്തേക്ക് ഒരു ജനാല മാത്രം... തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്നു... കൊള്ളാം... ഞാന്‍ വാതില്‍ അടച്ചു... അപ്പോളേക്കും കുട്ടേട്ടന്‍ കട്ടിലിലേക്ക് വീണു പുതപ്പിട്ടു മൂടിക്കഴിഞ്ഞു...

“ആ ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ആക്കിയെക്ക്...”

ഞാന്‍ ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ആക്കി... അപ്പോള്‍ ജനലിലൂടെ അകത്തേക്ക് നിലാവെളിച്ചം കടന്നു... പുറത്ത് നിറയെ മരങ്ങള്‍... ഞാന്‍ ജനലിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു... മഴ പെയ്തു നനഞ്ഞ മണ്ണിന്‍റെ മണം... പൂക്കളുടെ മണം... താഴേക്കു നോക്കി... അവിടെയാണ് കാവ്... നിലാവെളിച്ചത്തില്‍ കാണാം ചുറ്റും മരങ്ങള്‍ ആയി ഒരു ഒറ്റ മുറിയുള്ള കാവ്... അങ്ങോട്ട്‌ തന്നെ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ചെറിയൊരു ഭയം... ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു പെട്ടന്ന് ഞെട്ടിപ്പോയി... ഇരുട്ടത്ത്‌ കട്ടിലില്‍ ഒരാള്‍ ഇരിക്കുന്നു...

“നീയെന്താ ചെയ്യുന്നത് അവിടെ?”

ഹൊ.. ഈ മനുഷ്യന്‍ ഉറങ്ങിയില്ലാരുന്നോ?? എവിടുന്നൊക്കെയോ പാറിപ്പോവാന്‍ നിന്ന ജീവന്‍ ഞാന്‍ പിടിച്ചു വെച്ചു... കട്ടിലിന്‍റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു...

“നിങ്ങള്‍ ആ ജനല്‍ക്കല്‍ പോയി നോക്കിയേ...”

“എന്താ”

“പേടിയാവും...”

പിന്നെ നട്ടപ്പാതിരാക്ക് ജനല്‍ക്കല്‍ പോയി നിന്ന് പേടിക്കല്‍ അല്ലെ പണി... വന്നു കിടന്നുറങ്ങാന്‍ നോക്ക്...”

മൂപ്പെര്‍ കുറച്ചു വെള്ളമെടുത്ത് കുടിച്ചു വീണ്ടും കിടന്നു... ഞാനും കിടന്നു... പുതപ്പെടുത്ത് പുതച്ചു... കണ്ണും തുറന്നു അട്ടം നോക്കി കിടന്നു...

“അതേയ്... ഈ പഴയ വീട്ടിലൊക്കെ ചെലപ്പോ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ ണ്ടാവും...”

കുട്ടേട്ടന്‍ എന്‍റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു കിടന്നു...

“എന്ത്?”

“അല്ല, ഈ പ്രേതം പോലെ ഒക്കെ”

“നിനക്ക് വേറൊന്നും ചിന്തിക്കാനില്ലേ?? പ്രേതം പോലും... അങ്ങനെയൊന്നും ഇല്ല... നീ വാതിലടച്ചോ?”

“ആ അടച്ചു... പിന്നെ...”

ഞാന്‍ കൈ തലക്ക് കുത്തി വെച്ച് ചരിഞ്ഞു കിടന്നു... കുട്ടേട്ടന്‍ എന്നെ നോക്കി...

“എന്താ?”

“വാതിലടച്ചാലും പ്രേതത്തിനു അകത്തു വരാം...”

“ഒരു കാര്യം ചോദിക്കട്ടെ?”

“ന്താ...”

“നിനക്ക് ഉറങ്ങാന്‍ എന്തെങ്കിലും തരണോ?”

ഞാന്‍ മലര്‍ന്നു കിടന്നു... വീണ്ടും അട്ടം നോക്കി കിടക്കാന്‍ തുടങ്ങി... അട്ടം നോക്കി മടുത്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ജനലിലേക്ക് നോക്കി... പെട്ടന്ന് ജനലിന്റെ വലതു ഭാഗത്ത് നിന്നും ഒരു രൂപം മാറി... ഞാന്‍ കണ്ണ് അമര്ത്തി അടച്ചു ഒന്നൂടെ തുറന്നു... അങ്ങോട്ട്‌ തന്നെ നോക്കി കിടന്നു... പെട്ടന്ന് ഒരു കൈ ജനലിന്റെ മരത്തിന്‍റെ അഴിയില്‍ പിടിച്ചു അപ്പോള്‍ തന്നെ പിടി വിട്ടു... എനിക്കാകെ തളരുന്നത് പോലെ തോന്നി... പെട്ടന്നാണ് അത് സംഭവിച്ചത്... എനിക്ക് കാലിന്‍റെ മസില്‍ കയറി... ഭയങ്കരം വേദന... ഞാന്‍ ചാടി എണീറ്റു കട്ടിലില്‍ നിന്നു... പെട്ടന്ന് ഉറക്കം ഞെട്ടി ചാടി എണീറ്റ കുട്ടേട്ടന്‍...

“എന്താ... എന്താ...”

“മസില്‍ കേറി...”

കുട്ടേട്ടന്‍ വീണ്ടും ഉറക്കത്തിലേക്കു വീണു... ഞാന്‍ കാല്‍ അമര്‍ത്തി തിരുമി കൊണ്ടിരുന്നു... കുറെ നേരം തിരുമ്മി കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ വേദന മാറി... വീണ്ടും കിടന്നു... ഒന്നൂടെ ജനലിലേക്ക് നോക്കി... അതാ ആരോ നോക്കുന്നു... ഞാന്‍ വേഗം കണ്ണടച്ച് കുട്ടേട്ടനെ ചേര്‍ന്ന് കിടന്നു... തോളില്‍ തോണ്ടി...

“എന്താ?”

“ആ ജനാലക്കല്‍ ആരോ”

“ആര്?”

“ആ... ഇങ്ങോട്ട് നോക്കുന്നു...”

“നിനക്ക് തോന്നിയതാവും...”

“അല്ല, ഞാന്‍ രണ്ടു തവണ കണ്ടു...”

കുട്ടേട്ടനും ഞാനും ഒപ്പം തല പൊക്കി ജനാലക്കല്‍ നോക്കി... കുട്ടേട്ടന്‍ എന്നെ നോക്കി... വീണ്ടും ഞങ്ങള്‍ ജനാലക്കല്‍ നോക്കി...

“എവിടെ?”

“കുറച്ചു മുന്നേ ഞാന്‍ കണ്ടതാ... അത് നോക്കികൊണ്ടിരുന്നപ്പോളാ എനിക്ക് മസില്‍ കയറിയത്...”

ഞങ്ങള്‍ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ പെട്ടന്ന് ആ കൈ വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു... മരത്തിന്‍റെ ആഴി പിടിച്ചു ഒരു സെക്കന്റ്‌ കഴിഞ്ഞു പിടി വിട്ടു പോയി... ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു പേരും കട്ടിലിലേക്ക് വീണു... കമിഴ്ന്നു ഒറ്റ കിടത്തം...

“അതാരയിരിക്കും?”

“എനിക്കറിഞ്ഞൂടാ... പോയി നോക്കിയാലോ?”

അതിനു കുട്ടേട്ടന്‍ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല... ഞാന്‍ കുട്ടേട്ടനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ഒരു കാല്‍ മൂപ്പരുടെ ദേഹത്ത് കേറ്റി വെച്ചാണ് കിടക്കുന്നത്... കുറച്ചു നേരം അങ്ങനെ കിടന്നു... വീണ്ടും അങ്ങോട്ടേക്ക് നോക്കാന്‍ വയ്യ... ഇനി ആ രൂപം ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ കിടക്കുന്ന കട്ടിലിന്‍റെ അരികത്തു നില്‍ക്കുന്നുണ്ടാവുമോ? തിരിഞ്ഞു നോക്കി അതെങ്ങാനും കണ്ട് പേടിച്ചു പ്രാന്തായാലോ? ചത്തു പ്രേതമായാലും കുഴപ്പമില്ല... പ്രാന്തനായി ജീവിക്കുക... അയ്യോ വേണ്ട... തല്‍ക്കാലം കണ്ണടച്ച് കിടക്കുക... കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ കുട്ടെട്ടനോട് കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു തന്നെ പതുക്കെ ചോദിച്ചു...

“അതേയ്... എന്തായിരിക്കും അത്?

മറുപടിയില്ല... ഒന്നൂടെ ചോദിച്ചു... മറുപടി കിട്ടി... ചെറിയൊരു കൂര്‍ക്കം വലി... ദുഷ്ടന്‍... ഒറ്റക്കാക്കി ഉറങ്ങി... ഈശ്വരാ ഉറക്കവും വരുന്നില്ല... കണ്ണ് തുറക്കാനും വയ്യ... മസില്‍ കയറിയ കാലും വേദനിക്കുന്നു... വേറെ എന്തിലെക്കെങ്കിലും മനസ്സ് മാറ്റാന്‍ നോക്കാം എന്ന് വെച്ചാല്‍... ഒരു കുന്തവും മനസ്സിലേക്ക് വരുന്നില്ല... ഒരു പാട്ട് പാടിയാലോ... പാടാം... ചെലവോന്നും ഇല്ലല്ലോ...

എന്തിനു വേറൊരു സൂര്യോദയം... നീയെൻ പൊന്നുഷ സന്ധ്യയല്ലേ
എന്തിനു വേറൊരു മധു വസന്തം... ഇന്നു നീയെന്നരികിലില്ലേ... മലർവനിയിൽ
വെറുതേ... എന്തിനു വേറൊരു മധു വസന്തം...

ശോഭനയെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു ഞാന്‍ നടക്കുന്നു...

നിന്റെ നൂപുര മർമ്മരം ഒന്നു കേൾക്കാനായ് വന്നു ഞാൻ
നിന്റെ സാന്ത്വന വേണുവിൽ രാഗ ലോലമായ് ജീവിതം
നീയെന്റെയാനന്ദ നീലാംബരി... നീയെന്നുമണയാത്ത ദീപാഞ്ജലി
ഇനിയും ചിലമ്പണിയൂ...

അതാ രവീന്ദ്രന്‍ മാഷുടെ മാരകം മുസിക്... ചിലമ്പ് അണിഞ്ഞു വരുന്നു മാടബള്ളിയിലെ നാഗവല്ലി... ശോഭന തിരിഞ്ഞു ഒരു പുരികം ഉയര്‍ത്തി എന്നെ തിരിഞ്ഞൊരു നോട്ടം നോക്കി...

അയ്യോ സിനിമ മാറി... കുഴഞ്ഞു വീഴ്... കുഴഞ്ഞു വീഴ്...


ശ്യാമ ഗോപികേ ഈ മിഴിപൂക്കളിന്നെന്തേ ഈറനായ്
താവഗാഗുലീ ദ്രാവിഡും... ങ്ങുര്‍... ങ്ങുര്‍... ങ്ങുര്‍...

രാവിലെ ബിന്ദുചേച്ചി ചായയുമായി വന്നു വിളിച്ചപ്പോള എണീറ്റത്...

“നല്ലോണം ഉറങ്ങിലെ...”

“പിന്നേ...”

“പോയി പല്ലൊക്കെ തേച്ചു വാ ഭക്ഷണം ഒക്കെ റെഡി ആയിട്ടുണ്ട്‌...”

പെട്ടന്ന് ഓര്മ വന്നത്... ഇന്നലത്തെ ആ രൂപം... ജനല്ക്കലേക്ക് നടന്നു... ഒന്നും കാണാന്‍ ഇല്ല... അല്ല, ഞാന്‍ എന്തൊരു വിഡ്ഢി ആണ്... പകലല്ലേ പ്രേതം... അയ്യേ... പെട്ടന്ന് എന്‍റെ കണ്മുന്നിലേക്ക് ആ കൈ വന്നു... ഞെട്ടി പിന്നോട്ട് പോയ ഞാന്‍ വീണ്ടും മുന്നോട്ട് വന്നു ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്കു നോക്കി... അപ്പോള്‍ വീണ്ടും എന്‍റെ മുന്നിലേക്ക്‌ വന്നു... കയ്യല്ല... കാറ്റത്ത് ആടി... ഒരു ചെമ്പരത്തിപ്പൂവ്...

Sunday, October 5, 2014

അഞ്ജലി

രമ്യയെ പെണ്ണ് കണ്ടു വന്നു ഒരൊറ്റ രാത്രി കൊണ്ട് ഒരു കുടുംബസ്നേഹി സ്മൂത്ത്‌ ആയി അത് മുടക്കി... മടക്കി കയ്യില്‍ വെച്ച് തന്ന കാര്യം മുന്നേ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്...

ആ സംഭവത്തിന്‍റെ ചൂട് ഇങ്ങനെ കത്തി കയറി നില്‍ക്കുകയാണ് വീട്ടില്‍... ആരാ മുടക്കിയത് എന്ന് അറിയണം എല്ലാര്‍ക്കും... ആദ്യത്തെ സംഭവം ആണ്... ആകപ്പാടെ സീന്‍ അച്ചാര്‍!!!

പക്ഷെ അച്ഛനും അമ്മയും ചിന്തിച്ചത് ലീവ് കഴിഞ്ഞു പോവുന്നതിനു മുന്നേ എത്രയും പെട്ടന്ന് എന്‍റെ കല്യാണം ഉറപ്പിക്കുക...കഴിഞ്ഞ കാര്യം കഴിഞ്ഞു ഇനി അതില്‍ പിടിച്ചു തൂങ്ങാതെ മറ്റൊരു കുട്ടിയെ പോയി കാണുക... ഞാന്‍ ആണെങ്കില്‍ ഒരു കഴുത്ത് വടിച്ചു നിര്‍ത്തിയ നേര്‍ച്ചക്കൊഴിയെ പോലെ എല്ലാരേം മാറി മാറി നോക്കുന്നു...

ശ്രീനുപ്പാപ്പന്‍ തന്നെയാണ് വേറൊരു ആലോചനയെ പറ്റി പറഞ്ഞത്...

“തൃശൂര്‍ ഉള്ളതാ നല്ല തറവാടി ഒരു പാരമ്പര്യ വൈദ്യന്റെ ഒറ്റ മോള്‍... സിവില്‍ എഞ്ചിനീയര്‍ ആണ് തൃശൂര്‍ ഒരു കണ്‍സ്ട്രക്ഷന്‍ കമ്പനീല്‍ ജോലിയും ഉണ്ട്... പിന്നെ വീടൊന്നും അത്ര വലുതല്ല... പക്ഷെ തറവാടികളാ...”

തൃശൂര്‍ എന്ന് കേട്ടപ്പോ... ഒന്നും ഇല്ലാ... രമ്യയും തൃശൂര്‍ക്കാരി ആണ്... ഇനി കാണാന്‍ പോവുന്ന കുട്ടിയും തൃശൂര്‍... എനിക്ക് നാട്ടില്‍ പെണ്ണ് കിട്ടില്ലാന്നുണ്ടോ? എനിക്ക് പറഞ്ഞ ഒരു മങ്ക ഈ മലപ്പുറം ജില്ലയില്‍ എവിടെയെങ്കിലും സീരിയല്‍ കണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടാവില്ലേ??

“അതൊന്നും നോക്കണ്ട ശ്രീനു... മറ്റേ കുട്ടിയുടെ കല്യാണം ഉറപ്പിക്കുന്നതിനു മുന്നേ കുട്ടന്‍റെ കല്യാണം ഉറപ്പിക്കണം... അടുത്ത ഞായറാഴ്ച്ച പെണ്ണ് കാണാന്‍ പോവാം”

അതാ... അമ്മ ഉണ്ണിയാര്‍ച്ചയായി... ഞാന്‍ അമ്മയെ ഒന്ന് തുറിച്ചു നോക്കി... ഏയ് മാധവിയുടെ ലുക്ക്‌ ഒന്നും ആയിട്ടില്ല...

അങ്ങനെ മുന്നത്തെ പെണ്ണുകാണല് പോലെ പത്തിരുപതു ആളെയൊന്നും കൂട്ടാതെ ഞാനും വേറെ ആരെങ്കിലും മാത്രം പോയാ മതി എന്ന് തീരുമാനം ആയി... കൂടെ ആരെ കൂട്ടും എന്ന് ആലോചിച്ചു നിക്കുമ്പോള്‍ ആണ് നല്ല പഠിപ്പും കുടുംബം വക നല്ല ബിസിനസ്സും ഒക്കെയുണ്ടായിട്ടും ഞാന്‍ ഗവര്‍മെന്റ്നു ഒരു വാഗ്ദാനം ആവും എന്ന് ഉറപ്പിച്ചു PSC പരീക്ഷകള്‍ എഴുതി കൊണ്ടിരുന്ന റിയാസ്നെ കൂടെ കൂട്ടാം എന്ന് വെച്ചത്... കഴിഞ്ഞ മൂന്നു തലമുറകളായി എന്‍റെ വീടുമായി അടുത്ത ബന്ധം ആണ് റിയാസിന്റെ വീടിനു... കൂടാതെ സഹപാഠികള്‍ ആണ് കൂടാതെ എന്‍റെ ഒരു വെല്‍വിഷര്‍.

കാര്‍ വീട് വിട്ടപ്പോളെ റിയാസ് നയം വ്യക്ത്തമാക്കി...

“യിപ്പോ എന്തിനാ ഈ വാശിക്ക് നിക്കുന്നത്? ണ്ടൊക്കെ ചെങ്ങായി വീട്ടുകാരുടെ വാക്കും കേട്ട് വാശിക്ക് ഏതെങ്കിലും പെണ്ണിനെ ലീവ് കഴിയുന്നതിനു മുന്നേ എടുത്ത് തലേ കേറ്റാന്‍ നോക്കണ്ട... കല്യാണം ആണ് ലഡ്ഡു ഒന്നുഅല്ല കഴിക്കാമ്പോണത്...”

“എന്തായാലും പോയി നോക്കാ... ഞാന്‍ അങ്ങനെ ചാടിക്കേറി തീരുമാനം ഒന്നും എടുക്കാന്‍ പോണില്ല...”

“മ്... തന്നെ, ഇന്ക്കറിലെ അന്നേ... സെന്റിമെന്റ്സ്ന്‍റെ ഇന്ട്രോ മുസിക്ട്ടാ   അപ്പൊ യി വീഴും... അതോണ്ട് പറഞ്ഞതാ. ആ പിന്നെ, കുട്ടീനെ എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടില്ലങ്കി ഞാന്‍ അമ്മേന്റെടുത്ത് പറയും”

ഏതു കഷ്ടകാലതാണോ ആവോ ഇവനെ കൂട്ടാന്‍ തോന്നിയത്... മനുഷ്യന്‍റെ ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ കടക്കലാ വെട്ടുന്നത്... ഇവന്‍ പറഞ്ഞാ എന്‍റെ വീട്ടിലും കേള്‍ക്കും. എന്നെക്കാള്‍ വിശ്വാസവും ആണ്... എങ്ങോട്ട് പോവാനെങ്കിലും “റിയാസ് ഉണ്ടോ?” എന്നൊരു ചോദ്യം ഉണ്ട് അച്ഛന്... ഉണ്ടെന്നു കേട്ടാ പിന്നെ വേറെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഒന്നും ഇല്ല... ഒന്നും മിണ്ടാതെ കാര്‍ ഓടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവനെ ഞാന്‍ അടിമുടി ഒന്ന് നോക്കി...

ഇവനാര്?? തെണ്ടി!!!

തൃശൂര്‍ അടുക്കാനയപ്പോള്‍ ശ്രീനുപാപ്പന്റെ കാള്‍... മൂപ്പരും വരുന്നുണ്ട്... പോവുന്ന വഴി പിക്ക് ചെയ്യണം.

“എടാ മൂന്നാള്‍ ആയി ഒരു വഴിക്കിറങ്ങിയാ മൂ...”

“ബാക്കി ഞാന്‍ ഊഹിചോളാ... നീ വേഗം വണ്ടി വിട്...”

അത് അമ്മയുടെ പ്ലാന്‍ ആവാനാണ് ചാന്‍സ്... അങ്ങനെ വടക്കാഞ്ചേരിയില്‍ നിന്ന് ശ്രീനുപ്പാപ്പനേം കൂട്ടി... പെണ്ണുകാണല്‍ നമ്പര്‍ 2... വീട് അറിയാന്‍ ഒന്ന് രണ്ടു ഓട്ടോറിക്ഷക്കാരോട് ചോദിച്ചു... മൂപ്പരുടെ പേര് പറഞ്ഞപ്പോലെക്കും വഴി കൃത്യമായി പറഞ്ഞു തന്നു...

അങ്ങനെ വീടെത്തി... രമ്യയുടെ വീട്ടില്‍ കണ്ടപോലെ ഒരു കല്യാണത്തിനുള്ള ആളൊന്നും ഇല്ല... ഞങ്ങള്‍ മൂന്നു പെരും കൂടെ അകത്തേക്ക് കയറി... പണ്ട് രമ്യയുടെ വീട്ടില്‍ കയറുമ്പോള്‍ മാമനെ കൈ പിടിച്ചു കയറ്റിയത് ഒര്മയുള്ളത് കൊണ്ട് റിയാസിനെ തള്ളി മാറ്റി ആണ് ഞാന്‍ മുന്നില്‍ പോയത്... അകത്തു കയറി ഒറ്റക്കുള്ള ഒരു സോഫയില്‍ ഞാന്‍ ആസനസ്ഥനായി... അല്ല പിന്നെ... അനുഭവങ്ങളില്‍ നിന്നും പാഠം പഠിക്കണം മനുഷ്യരായാല്‍... രണ്ടു പേര്‍ക്കിരിക്കാവുന്ന ഒരു സോഫയില്‍ ശ്രീനുപ്പാപ്പനും റിയാസും ഇരുന്നു... ഡൈനിങ്ങ്‌ ടേബിളിലെ ഒരു ചെയര്‍ വലിച്ചെടുത്തു കൊച്ചിന്ടച്ചനും ഇരുന്നു... പിന്നില്‍ കൊച്ച്ചിന്ടമ്മ...

കുറച്ചു നേരം എല്ലാരും ചിരിച്ചു... അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നോക്കി ചിരി തന്നെ ചിരി... ഒന്നും തിരിയാതെ റിയാസ് എല്ലാരേം മാറി മാറി നോക്കുന്നു... ഞാന്‍ അവനേം നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു വെറുതെ... അവന്‍ ആണെങ്കില്‍ എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കുന്നു...

ചിരി അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു അകത്തു നിന്നും ഒരു മധ്യവയസ്ക്ക വരുന്നു... പറഞ്ഞു വരുമ്പോള്‍ കൊച്ചിന്റെ എളെമയാ...

“അല്ലാ... ശ്രീനു ഡോക്റ്റര്‍ എന്താ ഇവിടെ?”

“എന്‍റെ ഏട്ടന്റെ മോനാ ഇവന്‍...”

അപ്പൊ കൊച്ചിന്ടച്ചന്‍...

“ഡോക്റ്ററെ അറിയോ?”

“പിന്നേ... എന്‍റെ വാതം മാറ്റി തന്നത് ഡോക്റ്റര്‍ അല്ലെ?”

അവര്‍ തിരക്കിട്ട് വന്നു ഒരു ചെയര്‍ വലിച്ചെടുത്ത് ശ്രീനുപ്പപ്പന്റെ അടുത്ത് വന്നിരുന്നു ശ്രീനുപ്പപ്പന്റെ കൈ പിടിച്ചു ഒറ്റ വര്‍ത്താനം ആണ്... അന്ന് പോയ ഹോസ്പിറ്റല്‍... കഴിച്ച മരുന്ന്... എടുത്ത പഥ്യം... കൊച്ചിന്ടച്ചന്‍ പാരമ്പര്യ വൈദ്യന്‍... എന്‍റെ പാപ്പന്‍ ആയുര്‍വേദ ഡോക്റ്റര്‍... എന്ത് പറയാന്‍ ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല്‍ ശ്രീനുപ്പാപ്പന്‍ അങ്ങ് കേറി ഫേമസ് ആയി... അല്ല, ഇങ്ങനെ ഒരുത്തന്‍ ഒരു കാര്യത്തിനു തൊട്ടു ഇപ്പുറം ഇരിക്കുന്നുണ്ട്‌ എന്നൊരു ചിന്ത.. എഹെ... റിയാസിനെ നോക്കിയപ്പോ അവനും ഇതേ മുഖഭാവം... എന്ടടുതെക്ക് നീങ്ങി കണ്ണ് ചൊറിഞ്ഞുകൊണ്ട്...

“ന്താണ്ടാദു... നീ വൈദ്യശാലയിലെക്കാണോ പെണ്ണ് കാണാന്‍ വന്നത്??”

“ആ...”

അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ മുറുമുറുപ്പ് ഉയര്‍ന്നതോടെ ആയുര്‍വേദക്കാര്‍ക്ക് ബോധം വന്നു... ഒരു കാര്യം ഉറപ്പായി... ശ്രീനുപ്പാപ്പന്‍ ഈ കല്യാണം ഉറപ്പിചിട്ടേ പോവൂ... അതിനുള്ള എനര്‍ജി ആ അമ്മച്ചി കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്... ശ്രീനുപ്പാപ്പന്‍...

“എന്നാ പിന്നെ മോളെ വിളിക്കാം ലെ?”

അമ്മായി ചാടി എണീറ്റ്...

“നിക്ക് ഞാന്‍ വിളിച്ചോണ്ട് വരാം മോളെ...”

എന്നും പറഞ്ഞ് തിരക്കിട്ട് അകത്തേക്ക് പോയി... പിന്നാലെ കൊച്ചിന്റെ അമ്മയും... ഞാന്‍ രമ്യയെ കണ്ടപ്പോള്‍ ചെയ്തു കൂട്ടിയ അബദ്ധങ്ങള്‍ ഓരോന്നായി ഓര്‍ത്തു... ഇത്തവണ ഞാന്‍ കലക്കും നോക്കിക്കോ... രമ്യ വരുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ മിക്ചര്‍ പ്ലേറ്റില്‍ ആയിരുന്നു നോക്കികൊണ്ടിരുന്നത്... ഇത്തവണ അതുണ്ടാവരുത്... ഞാന്‍ വാതില്‍ക്കലേക്ക് ആക്രാന്തത്തോടെ നോക്കി ഇരുന്നു...

ഒരു പത്തു സെക്കണ്ട് ഞാന്‍ കണ്ണടക്കാതെ നോക്കിയിരുന്നു... പിന്നൊന്ന് കണ്ണ് അടച്ചു തുറന്നപ്പോള്‍ കണ്ട കാഴ്ച്ച...

ഏകദേശം എന്‍റെ അത്ര തന്നെ നീളം... അന്നത്തെ എന്‍റെ ഡബിള്‍ സൈസ്... പക്ഷെ നല്ല ക്യൂട്ട് മുഖം ആയ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ചായയുടെ ട്രേ ആയി എന്‍റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വരുന്നു... എന്‍റെ മുന്നിലേക്ക്‌ കുനിഞ്ഞുനിന്ന്‌ ട്രേ നീട്ടി... ഞാന്‍ ഒരു കപ് എടുത്തു... കുട്ടിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു... കുട്ടി എന്നെ നോക്കിയതല്ലാതെ ചിരിച്ചില്ല... എല്ലാര്ക്കും ചായ കൊടുത്തു അമ്മയുടെ പിറകില്‍ പോയി തല താഴ്ത്തി നിന്നു... എനിക്ക് റിയാസിനെ നോക്കണം എന്നുണ്ട്... ചെലപ്പോ ത്രിക്കണ്ണ്‍ തുറന്നായിരിക്കും അവന്‍ ഇരിക്കുന്നത്... നോക്കിയില്ല... ഞാന്‍ കുട്ടിയെ തന്നെ നോക്കി ഇരുന്നു... റൂം ഒന്ന് സൈലന്റ് ആയപ്പോ...

“എന്താ പേര്?”

“അഞ്ജലി”

“എവിടെയാ ജോലി ചെയ്യുന്നത്?”

“പീ കേ കന്‍സ്ട്രക്ഷന്‍സ്... റൌണ്ടില...”

ഞാന്‍ ശ്രീനുപ്പാപ്പന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി...

“റൌണ്ട്... റൌണ്ട്... തൃശൂര്‍ റൌണ്ട്... സ്ഥലത്തിന്റെ പേരാ...”

അച്ചപ്പം കടിച്ചു പൊട്ടിച്ചു കൊണ്ട് ശ്രീനുപ്പാപ്പന്‍ പറഞ്ഞു പിന്നെ ശ്രീനുപ്പാപ്പന്‍ കുട്ടിയോട്  എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കാന്‍ തുടങ്ങി... ഞാന്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ തന്നെ ശ്രദ്ധ്ധിച്ചതാ കുട്ടി ചിരിചിട്ടെ ഇല്ല... റിയാസ് എന്‍റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി വന്നു...

“വാ ഒന്ന് പുറത്തേക്ക്”

ഞങ്ങള്‍ 2 പെരും വരാന്തയിലേക്ക്‌ ഇറങ്ങി...

“അവര് ചെലപ്പോ ഇനിഷ്യല്‍ ഡിസ്ക്കഷന്‍സ് കഴിഞ്ഞാല്‍ ലഡ്ഡുവോ ജിലെബിയോ കൊണ്ടുത്തരും... എടുക്കരുത്”

“അതെന്താ?”

“എടാ മധുരം എടുത്താല്‍ നിനക്ക് സമ്മതമാണ് എന്നല്ലേ അര്‍ത്ഥം?”

“അപ്പോദ് വേണ്ടേ?”

“പോടാവ്ടുന്ന്‍... ആ കുട്ടിക്ക് അതിനു ചേരുന്ന ഒരാളെ കിട്ടും... നല്ല  സൗന്ദര്യം ഒക്കെയുണ്ട്... പഠിപ്പുണ്ട്... നല്ല ജോലിയും ഉണ്ട്... നീയുമായി ഒരു ചേര്‍ച്ചയും ഇല്ല...”

“ന്നാലും തടി ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞിട്ട് എങ്ങനെയാ ഒരു പെണ്ണിനെ വേണ്ടെന്നു വെക്കുക?”

“നീയൊന്നും പറയണ്ട... ഒന്നും എല്ക്കാനും പോണ്ട...”

കുട്ടാ... ശ്രീനുപ്പാപ്പന്റെ വിളി... ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു പെരും അകത്തേക്ക് കയറി...

“നിനക്ക് എന്തെങ്കിലും കുട്ടിയോട് സംസാരിക്കാന്‍ ഉണ്ടോ?”

“സംസാരിക്കാം”

“ആ ബെട്രൂമിലേക്ക് പൊയ്ക്കോളൂ...”

മുന്നില്‍ അഞ്ജലി നടന്നു... പിന്നാലെ ഞാനും... ഞാന്‍ അകത്തു കയറി ബെഡില്‍ ഇരുന്നു... ഞാന്‍ കേറി വരുമ്പോള്‍ മാറി നിന്ന അഞ്ജലി തിരിഞ്ഞു നിന്ന് വാതിലിന്‍റെ രണ്ടു ഡോറും അടച്ചു. ഞാന്‍ ഉടനെ ചാടി എണീറ്റു...

“ഏയ്‌... ഡോര്‍ ലോക്ക് ചെയ്യോന്നും വേണ്ട...”

പെട്ടന്ന് അഞ്ജലി നാണത്തോടെ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു... ഹാവൂ ഒന്ന് ചിരിച്ചു കണ്ടു... പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ ഒരു അഞ്ചു മിനുട്ട് സംസാരിച്ചു... സംസാരിച്ചു കഴിഞ്ഞ് ഞാന്‍ എണീറ്റു ഡോറിന്റെ അടുത്ത് ചെന്നു തുറക്കാന്‍ നേരം പറഞ്ഞു...

“ശരി... പിന്നെ കാണാം...”

ഡോര്‍ തുറന്നു പുറത്തിറങ്ങുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ കാണുന്നത് കൊച്ചിന്റെ അച്ഛന് എന്‍റെ ജാതകം ശ്രീനുപ്പാപ്പന്‍ കൈ മാറുന്നതാ... അത് കണ്ടു കണ്ണ് തള്ളി ഇരിക്കുന്ന റിയാസ്...

അവരോടു യാത്ര പറഞ്ഞു ഇറങ്ങി... കാറില്‍ കയറി തിഇരിച്ചു വിടുമ്പോള്‍...

“കുട്ടാ എങ്ങനെ ഉണ്ട്? ഇഷ്ടായോ?”

“കുഴപ്പമില്ല”

“തടി കുറച്ചു കൂടുതല്‍ ആലേ?”

ഞാന്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല... റിയാസും...

“എന്താ വീട്ടില്‍ പറയേണ്ടത്? പ്രൊസീഡ് ചെയ്യാന്‍ പറയണോ? എന്താ റിയാസേ”

“അവന്‍റെ ഇഷ്ടം പോലെ ചെയ്യട്ടെ...”

“പ്രൊസീഡ് ചെയ്യാന്‍ പറയാം... കാരണം എനിക്ക് നന്നായി അറിയുന്ന ആള്‍ക്കാര്‍ ആണ്... പിന്നെ, ഒരാളുടെ അപ്പിയരന്‍സില്‍ നമ്മള് കാര്യങ്ങള്‍ ജഡ്ജ് ചെയ്യരുത്...”

അതില്‍ റിയാസും കണ്‍വിന്‍സ് ആയി എന്ന് തോന്നുന്നു... കാരണം എന്‍റെ കൂടെ അവനും തലയാട്ടി...

ശ്രീനുപ്പാപ്പനെ വടക്കാഞ്ചേരി വിട്ടിട്ട് ഞങ്ങള്‍ തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍...

“അവസാനം നീയെന്തു തീരുമാനിച്ച്?”

“എനിക്കൊരു സിഗരെറ്റ്‌ വലിക്കണം...”

“ഇത് ഒരു സിഗരറ്റില്‍ തീരുന്ന കാര്യം ഒന്നും അല്ല... തല്‍ക്കാലം നേരെ വീട്ടില്‍ പോവാം...”

അമ്മ വാതില്‍ക്കല്‍ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു... നേരെ റിയാസിനോടായിരുന്നു ചോദ്യം... നടന്ന കാര്യങ്ങള്‍ വള്ളി പുള്ളി വിടാതെ മൊത്തം പറഞ്ഞു... പേര്‍സണല്‍ ആയി ഞങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ ഉള്ള ചേര്‍ച്ചകുറവും പറഞ്ഞു.

“എന്തായാലും അവര്‍ക്ക് ജാതകം നിര്‍ബന്ധം ആയതു കൊണ്ട് ഇനി അവര്‍ പറയട്ടെ... അല്ലെ?”

“മ്... പക്ഷെ ഇവന്‍ ഒരു പകുതി ഉറപ്പും കൊടുത്താ അവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങിയത്... അപ്പൊ ശരിയെടാ... ഞാന്‍ ഇറങ്ങട്ടെ...”

അവന്‍ പോയതിനു ശേഷം ഞാനും അമ്മയും മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി ഇരുന്നു...

“അല്ല, ഇനി ഇതും നടന്നില്ലെങ്കില്‍...”

“ഇനിയെന്നെ പെണ്ണ് കാണാന്‍ അയക്കരുത്...”

എന്നും പറഞ്ഞു ഞാന്‍ എണീറ്റു പോയി...


എന്തായാലും കയ്യും വീശി തിരിച്ചു ദുബായിലേക്ക് പോവാനായിരുന്നു എന്‍റെ വിധി... രമ്യയില്‍ കുടുമ്മക്കാരന്‍ ചതിചെങ്കില്‍ അഞ്ജലിയില്‍ ജാതകം ചതിച്ചു...