ജീത്തു ഭായ്

ഫെബ്രുവരി പതിനൊന്നു... ഏഴു മാസം ആയി ഞാന്‍ എന്‍റെ ബ്ലോഗില്‍ എന്തെങ്കിലും എഴുതിയിട്ട്... വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചു, പുതിയ ജോലിയിലേക്ക് മാറി, മറ്റു തിരക്കുകള്‍, പിന്നെ ചാറ്റിങ്, ഫേസ്ബുക്കിനോട്  കൂടി വരുന്ന അഡിക്ഷന്‍... സത്യം, ഞാന്‍ എന്‍റെ ബ്ലോഗിനെ മറന്നേ പോയിരുന്നു...

ഇന്ന് ജിഷാദ് ചാറ്റ് ചെയ്തപ്പോള്‍ ആണ് എന്‍റെ ബ്ലോഗിനെ പറ്റി  സൂചിപ്പിച്ചത്... നിര്‍ത്തരുത്... വായിക്കാന്‍ രസമുണ്ട്... ഇന്‍സ്പിരെഷന്‍ ആണ്... എനൊക്കെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ജിഷാദ്നോട് എന്തോ ഒരു ഒഴിവുകഴിവു പറഞ്ഞു  തീര്‍ത്ത് ഞാന്‍ എന്‍റെ ബ്ലോഗ് ഓപ്പണ്‍ ചെയ്തു അവസാനം എഴുതിയ ഒന്ന് രണ്ടു പോസ്റ്റ്‌ മൊത്തം ഇരുന്നു വായിച്ചു... ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കിയവന് അത് കഴിച്ചാല്‍ വലിയ ടേസ്റ്റ് ഒന്നും തോന്നില്ല എന്ന് എവിടെയോ കേട്ടിട്ടുണ്ട്... ഇതും അത് പോലെ തന്നെ... സത്യം...

പക്ഷെ എഴുതുമ്പോള്‍ ഭയങ്കര രസം ആണ്... എന്‍റെ പോസ്റ്റില്‍ കൂടുതലും എനിക്കോ എന്‍റെ കൂട്ടുകാര്‍ക്കോ പറ്റിയ അബദ്ധങ്ങളും അമളികളും ആണ്... ഒന്നോ രണ്ടോ പോസ്റ്റ്‌ മാത്രമേ ഉള്ളു ഞാന്‍ വളരെ സീരിയസ് ആയി ഇരുന്നു... ദിവസങ്ങള്‍ എടുത്തു എഴുതിയവ... മറ്റുള്ളവ ഒക്കെ ഒറ്റ ഇരിപ്പിനു ഒന്നോ രണ്ടോ മണിക്കൂര്‍ കൊണ്ട് എഴുതുന്നവ ആണ്... അതാണ്‌ എനിക്കിഷ്ടവും... അന്നത്തെ  ഓരോരോ സീനും കണ്മുന്നിലൂടെ കടന്നു പോവും...

നിനക്കെങ്ങനെയാ അന്നത്തെ കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഇത്രക്ക്‌ ഓര്മ എന്ന് ഒരിക്കല്‍ സന്ദീപ്‌ മാഷ്‌ ചോദിച്ചിരുന്നു... കൂട്ടുകാര്‍ക്ക് പണി കൊടുക്കുമ്പോ എവിടുന്നാ എന്ന് അറിഞ്ഞൂടാ അന്നത്തെ എല്ലാ കാര്യവും ഓര്മ വരും... അന്ന് ഞാന്‍ സന്ദീപ്‌ മാഷിനോട് പറഞ്ഞ ഒരു കാര്യം... നമ്മുടെ ധിഷ്ണ ഓഫീസിലെ ഓരോരുത്തരെ എടുത്തു നോക്കിയാലും ഓരോ കഥകള്‍ എഴുതാന്‍ ഉണ്ട്... അപ്പൊ സന്ദീപ്‌ മാഷ്‌ സോഫയിലേക്ക് കൈ ചൂണ്ടി എന്നോട് പറഞ്ഞത്‌,

“എന്നാ പിന്നെ നിനക്ക് ഇവനെ പറ്റി എഴുതിക്കൂടെ??? ഒരു പതിനായിരം കഥയുണ്ട്”

ഞാന്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ ജീത്തു!!!! കയ്യില്‍ പകുതി കടിച്ച ആപ്പിള്‍...

“അയ്യൂ... (അവന്റെ അയ്യോ ഇങ്ങനെയാ...) എടാ സൂരജെ വേണ്ടെടാ... നിന്‍റെ കാലു ഞാന്‍ പിടിക്കാം”

“ഇല്ല... എഴുതുന്നില്ല...”

അങ്ങനെ ഞാന്‍ അവനോടു പറഞ്ഞെങ്കിലും... അബദ്ധങ്ങള്‍ കണ്ടില്ലാ കേട്ടില്ലാ എന്ന് കരുതി ചിരിച്ചു ഒഴിവാക്കുന്നതിനും ഒരു പരിധി ഇല്ലേ???

ജീത്തുവിന്റെ അമ്മാവന്‍ ഒഴിഞ്ഞു പോയ കരാമ ഫ്ലാറ്റില്‍ വെച്ചായിരുന്നു അന്ന് ഞങ്ങളുടെ വീക്ക്‌ഏന്‍ഡ് ആഘോഷങ്ങള്‍... ഭക്ഷണത്തില്‍ എനിക്കും സന്ദീപ്‌ മാഷിനും ഉള്ള അതെ താല്പര്യം തന്നെ ആണ് ജീത്തുവിനും, പക്ഷെ ഒരു പ്രത്യേകത... അവനു ഭക്ഷണം മുന്നില്‍ കാണണം... എത്രയും പെട്ടന്ന്... മിനുട്ടിന് പത്തു തവണ എന്ന പോലെ

“എടാ ഫുഡ്‌ ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്യെടാ... തീര്‍ന്നു പോവും... അവസാനം KFC  മാത്രേ കിട്ടൂ...”

“അതെന്താ KFC നീ കഴിക്കില്ലെ?”

“എടാ ഫുള്‍ എണ്ണയാ... തടിക്കും”

“ഇനി എങ്ങോട്ട് തടിക്കാനാ?? ഇത് മാക്സിമം അല്ലെ?”

അങ്ങനെ സന്ദീപ്‌ മാഷിനോട് സംസാരിച്ചിട്ട് ഫലം ഇല്ലെന്നു മനസ്സിലായ ജീത്തു മൊബൈല്‍ എടുത്തു കരാമ Wide Range Restaurant ലേക്ക് വിളിച്ചു...

“ഹലോ... ആ... ബിരിയാണി  അല്ലെ?? ഒരു മൂന്നു Wide Range”

പിന്നെ കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് ഹോള്‍ഡ്‌ ചെയ്ത സൌണ്ട്... ഓര്‍ഡര്‍ എടുക്കുന്നവന്‍ ചിരിച്ചു മറയാന്‍ എടുക്കുന്ന സമയം ആണ് എന്ന് വ്യക്തം!!! കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ്....

“സാര്‍, ബിരിയാണി ആണോ വേണ്ടത്??”

എല്ലാ ഗ്യാസും പോയ ജീത്തു....

“ആ..”

“ഏതു  ബിരിയാണി ആണ് വേണ്ടത് സാര്‍??

“അത് പിന്നെ, ചിക്കന്‍ ബിരിയാണിയില്‍ എന്തൊക്കെയാ ഉള്ളത്”

വീണ്ടും ഹോള്‍ഡ്‌...

“എടാ നീ എന്തൊക്കെയാ ചോദിക്കുന്നത്... മൂന്നു ചിക്കന്‍ ബിരിയാണി പറ... ചളം ആക്കല്ലേ....”

“അതല്ലേ ഞാന്‍ ആദ്യമേ നിങ്ങളോട് പറഞ്ഞത്, ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്യാന്‍...”

പെട്ടന്ന് ഫോണില്‍...

“മൂന്നു ചിക്കന്‍ ബിരിയാണി മതിയോ സാര്‍???”

“ആ... മതി... പെട്ടന്നയിക്കോട്ടേ... ട്ടോ. (വയര്‍ ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ട്, മുഖത്തിന്റെ ഷേപ്പ് ഒക്കെ മാറ്റിയിട്ടു) വിശന്നിട്ടു വയ്യ....”

അങ്ങനെ അന്നത്തെ രാത്രി കഴിഞ്ഞു രാവിലെ എണീറ്റ ഉടന്‍ പല്ല് പോലും തേക്കാതെ...

“ഫുഡ്‌ ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്യണ്ടേ?”

“ഓക്കേ, നമുക്ക്‌ അപ്പക്കടയില്‍ വിളികാം...”

അവന്‍ തന്നെ ഡയല്‍ ചെയ്തു... കാള്‍ എടുത്തത് ഒരു ഫിലിപ്പിനോ പെണ്‍കൊടി...

“ഗുഡ് മോര്‍ണിംഗ് സാര്‍...”

“വെരീ ഗുഡ് മോര്‍ണിംഗ്... അപ്പക്കടായ്???”

“എസ് സാര്‍”

“ഓക്കേ.. ഐ വാണ്ട്‌ ടു പ്ലേയ്സ് അ ന്യൂ ഓര്‍ഡര്‍”

“എസ് സര്‍”

“ദു യൂ ഹാവ് അപ്പം????”

പെട്ടന്ന് തന്നെ കാള്‍ കട്ട്‌ ചെയ്തു ചമ്മിയ മുഖത്തോടെ...

“യെടാ അപ്പക്കടയില്‍ വിളിച്ചു അപ്പം ഉണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചു പോയി”

പിന്നെ ഒരിക്കല്‍ ഒരു രാത്രി ഇത് പോലെ സല്‍കാര ബിരിയാണി ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്തു കാത്തിരിക്കുമ്പോള്‍ ജീത്തുവിനു പുട്ട് ബിരിയാണി വേണം...

“എടാ അല്‍ മാദിയില്‍ വിളിച്ചു ഒരു പുട്ട് ബിരിയാണി ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്യെടാ”

“നീ തന്നെ വിളിച്ചോ നമ്പര്‍ അതാ ആ മെനുവില്‍ ഉണ്ട്...”

പിറുപിറുത്തു കൊണ്ട് നമ്പര്‍ നോക്കി ഡയല്‍ ചെയ്തു കാള്‍ ചെയ്തു...

“ഹലോ.. അല്‍ മാദി??? ആ.. ഇത് ഫ്രീഡം ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ കഫെ ബില്‍ഡിംഗ്‌ റൂം നമ്പര്‍ 1110… ഒരു പുട്ടു ബിരിയാണി...”

“ഹലോ... ഹലോ... ഫ്രീഡം... ഫ്രീഡം...”

“ഇവനെന്തോന്നു വല്ല സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിനും പോവാണോ??? എടാ ശരിക്കും പറഞ്ഞു കൊടുക്ക്... ഫ്രീഡം കഫെ അല്ലെങ്കില്‍ ശേബ 512… എന്ന് പറഞ്ഞാലും മതി..”

“അയാള്‍ക്ക് മലയാളം അറിഞ്ഞൂടാ എന്ന് തോന്നുന്നു...”

“അവിടെ മൊത്തം മലയാളികള്‍ ആണല്ലോ... ഒന്നൂടെ ചോദിച്ചേ?”

“ഹലോ ... ചേട്ടാ പുട്ട് ബിരിയാണി ഉണ്ടോ?? എന്ത്?? ഏ?? ഓക്കേ ഓക്കേ... മാഫി.. അല്ല, സോറി സോറി...”

ഫോണ്‍ കട്ട്‌ ചെയ്തു ഇടം കണ്ണിട്ടു ഞങ്ങളെ നോക്കി... ചിരി പൊട്ടാന്‍ റെഡി ആയി ഞങ്ങളും അവനെ തന്നെ നോക്കി....

“നമ്പര്‍ മാറിയെടാ.... ഏതോ ഒരു അറബി....”

അതും കഴിഞ്ഞു യു ടുബില്‍ എല്ലാരും മുങ്ങി തപ്പി കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ പെട്ടന്ന് ജീത്തു...

“ഇവനേം കൊണ്ട് എന്തൊരു ശല്യമാണ്... ഇനി ഞാന്‍ എങ്ങനെ നാല് പേരുടെ മുഖത്ത് നോക്കും???”

“എന്താടാ പ്രോബ്ലം? ആരെങ്കിലും നിന്‍റെ വീഡിയോ അപ്‌ലോഡ്‌ ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ???”

“അല്ല, കണ്ടില്ലേ? സന്തോഷ്‌ പണ്ഡിറ്റ്ന്റെ പുതിയ പടം വരുന്നു.. ജീത്തു ഭായ് എന്നാ ചോക്ലേറ്റ്‌ ഭായ്... മനുഷ്യന് മനസ്സമാധാനം തരില്ല എന്ന് തന്നെ...”

അന്ന് രാത്രി തന്നെ അടുത്ത വെടി പൊട്ടി... ഡിസ്കവറി ഗാര്‍ഡനില്‍ ഉള്ള മസാല ബേ എന്നാ രേസ്ടരന്റില്‍ നിന്നും ഭക്ഷണം ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്യാന്‍ ജീത്തു തന്നെ മുന്നിട്ടിറങ്ങി... അപ്പോളാണ് പ്രശോബ്‌ വന്നത്...

“നീയെന്താ ലേറ്റ് ആയത്?”

“കുറച്ചു ചുറ്റിപോയെടാ... റോഡ്‌ മാറിപ്പോയി... അവസാനം ബിസിനസ്‌ ബേ പിടിച്ചു ആണ് ഇവിടെ എത്തിയത്...

ഏകദേശം ഇതേ സമയം ആണ് ജീത്തുവിനു മസാല ബേ യില്‍ കാള്‍ കണക്ട് ആയത്... അവിടേം ഇവിടേം ശ്രദ്ധിച്ചു ആകെ കണ്ഫ്യുഷനില്‍ ആയിപ്പോയ ജീത്തു...

“ഹലോ... ബിസിനസ്‌ ബേ അല്ലെ???”

ആ ക്ഷീണം തീര്‍ന്നതും... പ്രശൊഭ്...

“എടാ ടോയോടാ പ്രാഡോ പുതിയ മോഡല്‍ കണ്ടു നരി മാര്‍ക്ക്‌...”

ഉടനെ ജീത്തുവിന്റെ മറുപടി...

“ആ ഞാനും കണ്ടിട്ടുണ്ട് ബാക്കില്‍ ടയര്‍ ഇല്ലാതതല്ലേ???”

അന്നുരാത്രി കിടക്കുമ്പോള്‍ ഉറക്കത്തില്‍...

“പ്രശോഭെ... ആ സ്റ്റാര്‍ ഗണ്‍എടുക്കു...”

“അമ്മെ.. അതെന്താ സാധനം???”

“സ്റ്റാര്‍ ഗണ്‍.... സ്റ്റാര്‍ ഗണ്‍....”

വീണ്ടും കൂര്‍ക്കം വലി

ഈ കഥകള്‍ ഒക്കെ ജീത്തു വായിക്കാന്‍ കുറച്ചു സമയം എടുക്കും.... കാരണം, സ്കൂള്‍ പഠനം ഒക്കെ ഇന്ത്യയിലെ പല പല സ്ഥലത്ത് ആയത് കൊണ്ട് മലയാളം വായിക്കാന്‍ പഠിച്ചത് കണ്ണൂര്‍ SN കോളേജില്‍ ചേര്‍ന്നതിനു ശേഷം ആണ്... പ്രശോബ്‌ ആയിരുന്നു ഗുരു... ഇപ്പോളും മലയാളം വായിക്കുമ്പോള്‍ അക്ഷര പിശാചു ഇടയ്ക്കു കേറി വരും.

നാട്ടില്‍ വെച്ച് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോള്‍ പ്രശോബ്‌ കാര്‍ ഒരു പെട്ടിക്കടയുടെ അടുത്ത് നിര്‍ത്തി...

“ഡാ... നീ പോയി കുറച്ചു പഴം വാങ്ങി വാ..”

“എന്ത് പഴം ആണ്??”

“ഒരു രണ്ടു കിലോ ഷിന്നി പൂവന്‍ വാങ്ങിക്കോ”

കടയില്‍ നെഞ്ചും വിരിച്ചു കേറി ചെന്ന ജീത്തു, കടക്കാരനോട്...

“ചേട്ടാ... രണ്ടു കിലോ ഷിന്നി പൂവന്‍...”

“എന്ത്?”

“ഷിന്നി പൂവന്‍!!!!”

“ഷിന്നി പൂവനോ??? ചിന്നപൂവന്‍ ആണോ??? തമിളാ????”

“അല്ല ചേട്ടാ... അത് വന്ത്....”

അവിടുന്ന് കാറില്‍ കയറി വരുമ്പോള്‍ താഴെ ചോവ്വക്ക് അടുത്ത് എത്തിയപ്പോ ഒരു ഉന്തു വണ്ടിയില്‍ കടല വില്‍ക്കുന്നു... നല്ല ചൂടോടെ കടല വറുക്കുന്നും ഉണ്ട്... നേരെ കടല വറുക്കുന്ന ആളുടെ അടുത്ത് പോയി ഒരു രൂപ നീട്ടിയിട്ടു....

“ചേട്ടാ... കടല ഉണ്ടോ?”

പ്രശോബിന്റെ വാക്കുകളില്‍ പറയുകയാണെങ്കില്‍ അയാള്‍ അപ്പോള്‍ തന്നെ കട പൂട്ടി വീട്ടില്‍ പോയി...

ഈയിടെ ജീത്തുവിനു ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് കിട്ടി... രണ്ടാമത്തെ ടെസ്റ്റില്‍ തന്നെ അതോപ്പിചെടുത്തു... പക്ഷെ, ആദ്യ ദിവസം... അത് ഒരിക്കലും ജീത്തു മറക്കില്ല... ഡ്രൈവിംഗ് അറിയാം എന്ന് പറയണ്ട, അപ്പൊ അവര്‍ വേണ്ട പോലെ നോക്കില്ല എന്ന് പറയുന്നത് കേട്ട് വിശ്വസിച്ച ജീത്തു ഡ്രൈവിംഗ് അറിയില്ല എന്ന് തീര്‍ത്തു പറഞ്ഞു...

ഇന്‍സ്ട്രക്ടര്‍ ജീത്തുവിനെയും കൂട്ടി ഒരു പഴയ കാറില്‍ കയറ്റി, നിര്‍ത്തിയിട്ട വണ്ടിയില്‍ ഗിയറും സ്ടിയരിങ്ങും മാറ്റി മാറ്റി കളിക്ക് ഒരു ഇരുപതു മിനിറ്റ്.... എന്നും പറഞ്ഞു പോയി.... യാത്രക്കാരുടെ ശ്രധയിലെ ഇന്നസെന്റ്ന്‍റെ സ്ടുടെന്റിനെ പോലെ പാവം ജീത്തു ഗിയര്‍ മാറ്റി കളിച്ചു...

ഇനിയും ജീത്തുവിനെ കുറിച്ച് എഴുതിക്കൊണ്ടിരുനാല്‍ എന്നെ ഓഫീസില്‍ ഇരുത്തി ഇവരെല്ലാം പോവും... എന്നെ ഇന്ന് പിക്ക്‌ ചെയ്യാന്‍ വരാം എന്ന് ഏറ്റതും ഇതേ ജീത്തു ആണ്... നിര്‍ത്തുമ്പോള്‍ ഒരു വിഷമമേ ഉള്ളു, ഇന്ന് രാത്രിയിലെ ജീത്തുവിന്റെ ലീലാവിലാസം ഇതില്‍ ചേര്‍ക്കാന്‍ ആവില്ലല്ലോ എന്ന്...